Humor in de marge

Omdat ik voor de tweede keer in korte tijd in overspannen toestand door iemand van kantoor naar huis gebracht was, raadde mijn huisarts mij aan om maar eens met een psychotherapeute te gaan praten. Toen ik deze voor het eerst telefonisch sprak begon zij meteen over geld. Dat kwam bij mij niet zo goed over. Ik was alweer aan het werk toen ik naar mijn eerste afspraak ging. Ik had het niet verwacht maar het klikte tussen de therapeute en mij. Aan het eind van het gesprek vroeg ik hoe de betaling in zijn werk ging. Om geen administratieve rompslomp te hebben, verstuurde ze geen rekeningen maar gaf ze mij een rekening mee die ik vast aan mijn verzekering kon sturen. Bij de volgende afspraak kon ik de beide rekeningen betalen. Dat kon ook per pin. De tweede afspraak viel, met oog op mijn financiële situatie, een beetje ongelukkig. Ik zat in mijn piepzak en vroeg met lood in mijn schoenen aan die en gene of, als mijn salaris nog niet binnen zou zijn, ik wat zou mogen lenen. Mijn salaris was gelukkig op de dag van de afspraak op mijn rekening bijgeschreven. In mijn agenda had ik duidelijk gezet hoe laat ik van kantoor weg moest om de bus, die maar één keer per uur gaat, te halen. Ik ging toch te laat weg en de metro bleek vertraagd, dus zag ik nog net de bus wegrijden. Er zat niets anders op dan een bus te nemen waarvan ik wist dat die in de buurt zou komen maar waarna ik nog een flink stuk zou moeten lopen. Ik zie me nog rennen over de dijk, af en toe schichtig omkijkend of ik het zou wagen een auto aan te houden en te vragen of ik een stukje mee mocht. Dat lukte niet en op dat moment verfoeide ik het dat ik mij geen auto kan permitteren. Buiten adem kwam ik aan. Ik hoefde me niet te verontschuldigen want ik moest zelfs nog even wachten. Ik vertelde dat ik mijn leven alweer min of meer onder controle had en dat ik inderdaad minder was gaan werken zoals zij mij aangeraden had. De tijd was om. Er zat alweer iemand te wachten dus namen we snel afscheid. Ik stond in de hal mijn jas aan te doen toen ik me realiseerde nog niet betaald te hebben. Ik opende de deur en zei dat ik nog moest betalen. Met een wegwuivend handgebaar zei ze dat komt volgende keer wel. Had ik me daar nou zo druk om gemaakt.


Joke van der Ark