Hollandse wangen
‘Ruim snel de boel op en haal even iets lekkers en wat te drinken,’ hijgde ze door de telefoon. Die middag was ze met haar zoon van zes op pad gegaan. Sinds kort namen ze iedere woensdagmiddag de bus, trein of in dit geval, de fiets en de pont. Ze lieten zich gewoonlijk verrassen. Hoe leuk was het niet in Gorinchem en in Dordrecht geweest. Vandaag hadden ze het veer genomen. Ze hadden langs het water gefietst en door het dorp en toen nog ergens iets gedronken. Alleen de boot zou al genoeg geweest zijn. Ze wist nog hoe hij als vierjarige stond te dansen van plezier toen ze voor het eerst van Zwijndrecht naar Dordrecht voeren.
Aan het eind van de middag gingen ze weer richting pont, ze had niet naar het tijdschema gekeken. De ervaring leerde dat ze meestal geluk hadden. Raar was dat eigenlijk, als je ergens op tijd moest zijn, zat alles tegen. Maar als je zomaar van de dag en het moment genoot, scheen alles mee te zitten. Er stonden al een aantal mensen bij het vertrekpunt. Ze glimlachte en knikte goede dag naar een jong stel waarvan de vrouw haar in het Engels vroeg of ze wist hoe laat de afvaart was. Dat wist ze niet, maar ze wilde wel even gaan kijken. Teruggekomen vroeg ze waar ze vandaan kwamen. Uit Amerika, zeiden ze. Amerika! Dat was het toverwoord. Haar oudste dochter ging er immers binnenkort voor een jaar als exchange student naartoe. Was dit niet de gelegenheid voor haar om er wat meer over te weten te komen? Aan wie kon je dat beter vragen dan aan echte Amerikanen. ‘Would you like to come over to my place’? kwam zomaar spontaan uit haar mond. Ja, maar spijtig genoeg trokken ze de volgende dag al verder. ‘What about this evening?’ Daar voelde ze wel wat voor. Ze zou hen om half acht voor het station in Dordrecht ophalen. Nadat de pont had afgemeerd, haastte ze zich naar de telefooncel om haar dochters thuis te bellen met de mededeling dat ze die avond visite zouden krijgen van Amerikanen en dat ze als de sodemieter het huis op moesten ruimen en naar de winkel gaan.
Het werd een genoeglijke avond waarin veel vragen beantwoord werden. De jongste dochter, nog in de brugklas, durfde zich niet in de gesprekken te mengen uit angst niet goed uit haar woorden te komen. Maar niets ontging haar, met rode konen zat ze te luisteren naar wat er gezegd werd. Voor ze het wisten was het tijd om ze terug te brengen. Bij het afscheid nam Pat het gezicht van haar jongste dochter tussen beide handen en gaf iedere wang een klinkende zoen. ‘Such lovely cheeks!’
Joke van der Ark,
Februari 2014
‘Ruim snel de boel op en haal even iets lekkers en wat te drinken,’ hijgde ze door de telefoon. Die middag was ze met haar zoon van zes op pad gegaan. Sinds kort namen ze iedere woensdagmiddag de bus, trein of in dit geval, de fiets en de pont. Ze lieten zich gewoonlijk verrassen. Hoe leuk was het niet in Gorinchem en in Dordrecht geweest. Vandaag hadden ze het veer genomen. Ze hadden langs het water gefietst en door het dorp en toen nog ergens iets gedronken. Alleen de boot zou al genoeg geweest zijn. Ze wist nog hoe hij als vierjarige stond te dansen van plezier toen ze voor het eerst van Zwijndrecht naar Dordrecht voeren.
Aan het eind van de middag gingen ze weer richting pont, ze had niet naar het tijdschema gekeken. De ervaring leerde dat ze meestal geluk hadden. Raar was dat eigenlijk, als je ergens op tijd moest zijn, zat alles tegen. Maar als je zomaar van de dag en het moment genoot, scheen alles mee te zitten. Er stonden al een aantal mensen bij het vertrekpunt. Ze glimlachte en knikte goede dag naar een jong stel waarvan de vrouw haar in het Engels vroeg of ze wist hoe laat de afvaart was. Dat wist ze niet, maar ze wilde wel even gaan kijken. Teruggekomen vroeg ze waar ze vandaan kwamen. Uit Amerika, zeiden ze. Amerika! Dat was het toverwoord. Haar oudste dochter ging er immers binnenkort voor een jaar als exchange student naartoe. Was dit niet de gelegenheid voor haar om er wat meer over te weten te komen? Aan wie kon je dat beter vragen dan aan echte Amerikanen. ‘Would you like to come over to my place’? kwam zomaar spontaan uit haar mond. Ja, maar spijtig genoeg trokken ze de volgende dag al verder. ‘What about this evening?’ Daar voelde ze wel wat voor. Ze zou hen om half acht voor het station in Dordrecht ophalen. Nadat de pont had afgemeerd, haastte ze zich naar de telefooncel om haar dochters thuis te bellen met de mededeling dat ze die avond visite zouden krijgen van Amerikanen en dat ze als de sodemieter het huis op moesten ruimen en naar de winkel gaan.
Het werd een genoeglijke avond waarin veel vragen beantwoord werden. De jongste dochter, nog in de brugklas, durfde zich niet in de gesprekken te mengen uit angst niet goed uit haar woorden te komen. Maar niets ontging haar, met rode konen zat ze te luisteren naar wat er gezegd werd. Voor ze het wisten was het tijd om ze terug te brengen. Bij het afscheid nam Pat het gezicht van haar jongste dochter tussen beide handen en gaf iedere wang een klinkende zoen. ‘Such lovely cheeks!’
Joke van der Ark,
Februari 2014