Ik kon er enkel maar van dromen

Jammer vond ik het dat ik niet tot die laag van de bevolking behoorde waar men voor een debutantenbal in aanmerking komt. Toen ik jong was en zwijmelde bij de Sisi-films, droomde ik om op zo’n bal te mogen dansen. Later, dat was in Australië maakte ik kennis met families waarvan het voor de dochters vanzelfsprekend was te debuteren. Ik mocht zelfs een paar keer met een van hen mee naar dansles, privéles wel te verstaan. Dat vond ik heerlijk, maar daar is het helaas bij gebleven.
Wel heb ik op de boot, tijdens de overtocht van Australië naar Nederland, volop gedanst. Dat ging als vanzelf. De jongen, waar ik later nog een tijdje verkering mee had, kon heel goed leiden. Eenmaal in Nederland ging ik met collega’s dansen in de zalen van de voormalige Haagsche Dierentuin. Onbevangen deed ik aan alles mee. Er werden populaire grammofoonplaten gedraaid. Eigenlijk was het, de voorloper van de disco die later zo’n opgang maakte. Maar toen, begin jaren zestig, was de muziek die ten gehore werd gebracht nog vrij rustig en helemaal mijn muziek. Ieder week, vaste prik, een kwartiertje Fats Domino, ook aan de Veleta en de Sint-Bernarduswals deed ik mee terwijl ik in het begin niet eens wist hoe het moest. Dat leverde hilarische scènes en lachbuien op. Ik kan er, nu ik al jaren met mijn huidige man danslessen volg en we inmiddels goudster hebben behaald, met genoegen aan terugdenken.
Dat dansplezier toen heeft uiteindelijk niet zo heel lang geduurd. Ik kreeg verkering met een jongen die niet van dansen hield en ging zelf ook niet meer. Je had verkering, dus ging je niet alleen uit.
Als je het mij op de man af vraagt, zou ik zeggen dat het toch wel spijtig is dat ik nooit echt gedebuteerd heb, maar dat ik het heerlijk vind nu, op vergevorderde leeftijd, nog zo van het dansen te genieten.


6 oktober 2013
Joke van der Ark