Gepubliceerd in de rubriek ‘Goud voor uw brief’ en bekroond met een gouden tientje, ‘Margriet’; nr. 4, januari 1991, Bloemlezing 1992 ISBN 90-246-4917-X
Ik kon toch niet jaloers zijn op andermans verdriet?
Toen we vorig jaar augustus afscheid namen van mijn schoonmoeder, betrapte ik me erop dat ik jaloers was. Jaloers op al die verdrietige mensen om me heen…
Mijn schoonmoeder had acht kinderen van wie mijn man de jongste was. Ik heb haar betrekkelijk laat leren kennen: ze was de zestig al gepasseerd toen haar jongste zijn partner aan haar kwam voorstellen. Er was dus al een heel verleden waaraan ik part noch deel had.
In de loop van de jaren kon me aan de hand van de verhalen toch wel zo’n beetje een beeld vormen van het reilen en zeilen van het gezin in vroeger dagen. Mijn schoonvader heb ik nooit gekend; hij stierf ton mijn man nog maar acht jaar oud was. Moeder stond er vanaf dat moment alleen voor. Zij was de spil waar het allemaal om draaide en draaien deed het daar! Natuurlijk was het er niet altijd koek en ei. Er waren van tijd tot tijd de nodige strubbelingen, zoals in elk normaal gezin. Maar de onderlinge band was hecht en is dat nog.
Moeder is oud geworden: negenentachtig. De laatste vier, vijf jaren van haar lange leven heeft ze niet meer bewust geleefd. Haar geest ging steeds verder achteruit en op het laatst was ze nog maar een schim van wat ze ooit geweest was. Voor mezelf had ik al afscheid van haar genomen lang voor ze stierf, maar toch...
Iedereen was er op de dag van haar crematie. Kinderen , kleinkinderen , elk met hun eigen verdriet. Op dat moment werd ik me ervan bewust dat ik jaloers was. Ik schrok er zelf van, want hoe kan een mens nou afgunstig zijn op het verdriet van anderen? Ik vond dat zelf zo gek dat ik er alsmaar over bleef denken. Ik besef nu dat ik niet jaloers was op hun verdriet, maar op hun geluk. Het geluk zo’n band met elkaar te hebben. Het geluk terug te kunnen kijken op zoveel fijne jaren samen. Het geluk zo’n warm nest te hebben gehad.
En dat is heel wat anders!
Joke van der Ark
Ik kon toch niet jaloers zijn op andermans verdriet?
Toen we vorig jaar augustus afscheid namen van mijn schoonmoeder, betrapte ik me erop dat ik jaloers was. Jaloers op al die verdrietige mensen om me heen…
Mijn schoonmoeder had acht kinderen van wie mijn man de jongste was. Ik heb haar betrekkelijk laat leren kennen: ze was de zestig al gepasseerd toen haar jongste zijn partner aan haar kwam voorstellen. Er was dus al een heel verleden waaraan ik part noch deel had.
In de loop van de jaren kon me aan de hand van de verhalen toch wel zo’n beetje een beeld vormen van het reilen en zeilen van het gezin in vroeger dagen. Mijn schoonvader heb ik nooit gekend; hij stierf ton mijn man nog maar acht jaar oud was. Moeder stond er vanaf dat moment alleen voor. Zij was de spil waar het allemaal om draaide en draaien deed het daar! Natuurlijk was het er niet altijd koek en ei. Er waren van tijd tot tijd de nodige strubbelingen, zoals in elk normaal gezin. Maar de onderlinge band was hecht en is dat nog.
Moeder is oud geworden: negenentachtig. De laatste vier, vijf jaren van haar lange leven heeft ze niet meer bewust geleefd. Haar geest ging steeds verder achteruit en op het laatst was ze nog maar een schim van wat ze ooit geweest was. Voor mezelf had ik al afscheid van haar genomen lang voor ze stierf, maar toch...
Iedereen was er op de dag van haar crematie. Kinderen , kleinkinderen , elk met hun eigen verdriet. Op dat moment werd ik me ervan bewust dat ik jaloers was. Ik schrok er zelf van, want hoe kan een mens nou afgunstig zijn op het verdriet van anderen? Ik vond dat zelf zo gek dat ik er alsmaar over bleef denken. Ik besef nu dat ik niet jaloers was op hun verdriet, maar op hun geluk. Het geluk zo’n band met elkaar te hebben. Het geluk terug te kunnen kijken op zoveel fijne jaren samen. Het geluk zo’n warm nest te hebben gehad.
En dat is heel wat anders!
Joke van der Ark