Vanaf mijn veertiende totdat ik trouwde werkte ik als kapster, daarna kapte ik nog wat klantjes aan huis. Toen er kinderen kwamen werd dat steeds minder. Wel bleef ik mijn man en kroost vele jaren tot grote tevredenheid knippen.
Ik had geen routine meer dus deed ik er steeds langer over. Mijn man was de eerste die afhaakte. De dochters bleef ik naargelang de mode knippen. Mijn jongste was ongeveer vijftien toen ze met allerlei ingewikkelde tekeningen aankwam. “Kijk mam, zo wil ik mijn haar.” Ik deed, weliswaar onder protest, wat er van mij gevraagd werd en meestal lukte dat aardig.
De tekeningen werden steeds ingewikkelder zodat ik het op een gegeven moment zat was en uitriep, “kind ga alsjeblieft naar ‘de kapper’!”
Dat zou ze doen alhoewel ze het een beetje eng vond; uiteindelijk was ze in haar hele leven nog nooit bij ‘de kapper’ geweest. De afspraak werd gemaakt en op die bewuste dag ging ze vol goede moed de deur uit. Ik hoopte, (heel gemeen) dat de kapster het niet naar de zin van dochterlief zou doen. Helaas voor mij was het haar prachtig geknipt maar… er prijkte wel een grote pleister op een van haar oren.
Ik kwam niet meer bij van het lachen. Gaat me dat kind voor het eerst van haar leven naar ‘de kapper’ en dan gebeurt er zo iets. Maar op het moment dat ik zag dat het wel flink aangekomen was, schaamde ik me toch wel een beetje. Ik beloofde dat ik haar in het vervolg weer zou knippen en de ingewikkelde tekeningen met uitleg op de koop toe zou nemen.