Gepubliceerd in de rubriek ‘Welkom in Libelle’, Libelle; nr. 28, juli 2011 (Positieve bemoeizucht)
Waar bemoeizucht toe kan leiden
Het is al bijna vijfentwintig jaar geleden dat ik begon met het schrijven van gedichten. Ook een roman en korte verhalen zijn in die tijd van mijn hand verschenen. Aan versjes of verhalen voor kinderen had ik mij op enkele persoonlijke na, niet gewaagd. Hoewel ik al een kleindochter van zes jaar had noodde dat niet echt omdat haar ouders geen lezers zijn en waarschijnlijk daardoor ook nooit bijster geïnteresseerd waren in mijn werk. Maar toen een ander kleinkind, van wie de ouders wel fervente lezers zijn, de leeftijd bereikte dat ze het leuk vond om voorgelezen te worden, ging ik versjes voor haar schrijven. Ik had een stapeltje kinderkaarten gekocht waar ik gedichtjes bij maakte en waarvan ik er zo nu en dan een aan haar opstuurde. Mijn andere dochter hoorde dat en zei dat het voor mijn oudste kleinkind ook goed zou zijn. Zij had immers de leeftijd bereikt dat ze zelf ging lezen. Ik vond het nogal bemoeizuchtig en in mijn hart was ik ook een beetje bang voor de reactie van mijn zoon en schoondochter. Ik dacht dat ze het misschien erg opdringerig zouden vinden als ik op die manier aandacht voor mijn werk opeiste.
Op een middag had ik een vriendin, die in het onderwijs werkzaam was, op visite en ik luchtte mijn hart in de hoop dat ze het met mij eens zou zijn. Dat gebeurde niet. Ze wist dat mijn oudste kleindochter nogal moeite had met lezen dus zei ze. "Ja, het zou natuurlijk wel goed voor haar zijn." "Potverdikke," dacht ik en ik voelde me een beetje in de steek gelaten.
Toch ging ik erover nadenken. Versjes was geen optie, die schreef ik immers al voor mijn andere kleindochter. Wat dan? Het spookte een paar dagen door mijn hoofd. En ... op een ochtend, ik was nog maar net wakker had ik het. Ik ging een vervolgverhaaltje schijven. Inmiddels ben ik al heel wat hoofdstukken verder.
Nooit had ik gedacht dat ik het zo leuk zou vinden. Ik maak er tekeningetjes bij, wat ook heel leuk is.
Zo zie je maar waar bemoeizucht allemaal toe kan leiden. Ik beleef er plezier aan en mijn kleindochter vindt het leuk om iedere week een nieuw avontuur te lezen.
Joke van der Ark
Waar bemoeizucht toe kan leiden
Het is al bijna vijfentwintig jaar geleden dat ik begon met het schrijven van gedichten. Ook een roman en korte verhalen zijn in die tijd van mijn hand verschenen. Aan versjes of verhalen voor kinderen had ik mij op enkele persoonlijke na, niet gewaagd. Hoewel ik al een kleindochter van zes jaar had noodde dat niet echt omdat haar ouders geen lezers zijn en waarschijnlijk daardoor ook nooit bijster geïnteresseerd waren in mijn werk. Maar toen een ander kleinkind, van wie de ouders wel fervente lezers zijn, de leeftijd bereikte dat ze het leuk vond om voorgelezen te worden, ging ik versjes voor haar schrijven. Ik had een stapeltje kinderkaarten gekocht waar ik gedichtjes bij maakte en waarvan ik er zo nu en dan een aan haar opstuurde. Mijn andere dochter hoorde dat en zei dat het voor mijn oudste kleinkind ook goed zou zijn. Zij had immers de leeftijd bereikt dat ze zelf ging lezen. Ik vond het nogal bemoeizuchtig en in mijn hart was ik ook een beetje bang voor de reactie van mijn zoon en schoondochter. Ik dacht dat ze het misschien erg opdringerig zouden vinden als ik op die manier aandacht voor mijn werk opeiste.
Op een middag had ik een vriendin, die in het onderwijs werkzaam was, op visite en ik luchtte mijn hart in de hoop dat ze het met mij eens zou zijn. Dat gebeurde niet. Ze wist dat mijn oudste kleindochter nogal moeite had met lezen dus zei ze. "Ja, het zou natuurlijk wel goed voor haar zijn." "Potverdikke," dacht ik en ik voelde me een beetje in de steek gelaten.
Toch ging ik erover nadenken. Versjes was geen optie, die schreef ik immers al voor mijn andere kleindochter. Wat dan? Het spookte een paar dagen door mijn hoofd. En ... op een ochtend, ik was nog maar net wakker had ik het. Ik ging een vervolgverhaaltje schijven. Inmiddels ben ik al heel wat hoofdstukken verder.
Nooit had ik gedacht dat ik het zo leuk zou vinden. Ik maak er tekeningetjes bij, wat ook heel leuk is.
Zo zie je maar waar bemoeizucht allemaal toe kan leiden. Ik beleef er plezier aan en mijn kleindochter vindt het leuk om iedere week een nieuw avontuur te lezen.
Joke van der Ark