Slechts éénmetertwintig breed
Na bijna dertig jaar getrouwd te zijn geweest en in die tijd op verschillende plekken in het land in een eengezinswoning te hebben gewoond, kwam er een einde aan mijn huwelijk en ben ik op mezelf gaan wonen. Ik kreeg een kleine vierkamerflat toegewezen met uitzicht op een boomgaard. Nou ja, een uitzicht dat danig belemmerd werd door een rij hoge bomen, waardoor het vooral in de wintermaanden vrij donker in mijn woning was.
Het duurde even voordat ik het ingericht had en ik me thuis begon te voelen. Ondanks dat ik het naar mijn zin had, knaagde het heimwee. En dat vooral naar de tijd toen alles nog goed was en de kinderen nog thuis waren.
Nooit, had ik mij voorgenomen, zou ik weer een man in mijn leven en in mijn huis toelaten. Ik was zo verknocht geraakt aan mijn woning dat ik mij, gek genoeg, tijdens een logeerpartij ineens realiseerde dat mijn flatje zich wel heel eenzaam moest voelen zo zonder mij.
Al een aantal jaren woonde ik alleen toen een van mijn dochter voorstelde samen naar dansles te gaan en wat ik niet had kunnen bevroeden gebeurde. Na een paar maanden werd ik verliefd op mijn danspartner en trok hij bij mij in. Op een zonnige dag in september zijn we in het huwelijksbootje gestapt.
Zelf had ik steeds op een eenpersoonsbed in een van de slaapkamertjes geslapen. Maar vanaf het moment dat mijn lief bij mij kwam wonen, sliepen we in de kamer op de slaapbank, die ik toentertijd aangeschaft had zodat de kinderen konden blijven slapen. Eerst aten we nog iedere dag netjes aan tafel en trokken we daarna het bed uit om naar de televisie te kijken. Op een gegeven moment zaten we met een placemat op schoot voor de tv. En, ik weet niet meer hoelang het heeft geduurd, aten we zelfs in bed. In het begin, inmiddels zijn we negen jaar getrouwd, ruimde ik de beddenboel ’s morgens nog op. Maar, nadat ik gepensioneerd ben gebeurt het steeds meer dat ik het laat staan zodat ik, als ik zin heb, er een poosje op kan lezen of naar de televisie kijken. Het is heel knus zo in de kamer. Vanuit mijn bed, zeker als de balkondeur openstaat, heb ik het mooiste uitzicht want de bomensingel die om de boomgaard stond toen ik in de flat kwam wonen heeft samen met de appelgaard plaats gemaakt voor een recreatiegebied van maarliefst negentig hectare.
Mijn man, negen jaar jonger dan ik, moet nog een aantal jaren werken eer hij van zijn pensioen en vrije tijd kan gaan genieten. Soms vind ik dat jammer en ben ik jaloers op stellen die samen thuis zijn, maar aan de andere kant kan ik iedere dag doen en laten wat ik wil. Mijn man gaat, nadat we samen in bed thee hebben gedronken, om half zeven de deur uit, ik blijf uiteraard nog even liggen, zet op een gegeven moment een kopje koffie pak een boek en lees een poosje, ga een tijdje achter de computer zitten en als dat gedaan is heb ik altijd wel wat te tekenen of schilderen. Ook kan ik, daar ik de galerij aan de ene en een balkon over de hele breedte van de woning aan de andere kant heb, zowel voor als achter heerlijk buiten zitten. Onze huiskamer is aan de parkkant gesitueerd zodat we totaal geen last hebben van inkijk. Het enige nadeel is dat ik niet, zoals ik altijd gewend was te doen, spontaan iemand binnen kan nodigen omdat ons bed in de kamer uitstaat. Maar, mocht het nodig zijn, dan is het binnen een mum van tijd opgeruimd.
Als we op reis gaan zijn wij, niet gewend zover van elkaar af te liggen, elkaar voortdurend kwijt. Hoe vreemd het ook mag klinken, we zijn blij als we thuis weer dichies bij dichies op onze éénmetertwintig kunnen zitten, liggen, eten, drinken, ach gewoon leven.
En bij ziekte van één van beiden dan, zult u zich afvragen. Ook dat gaat goed want ik heb in de tijd dat we samen zijn twee nieuwe heupen gekregen. Natuurlijk slaap je dan niet zo lekker, vooral omdat je niet op je zij kan liggen, maar we hadden geen last van elkaar.
Vrienden zeggen wel eens, waarom maken jullie van één van de kamers geen slaapkamer. Waarom?, zeggen wij dan, het bevalt ons prima ook al is het maar éénmetertwintig breed en de matras eigenlijk niet bedoeld om permanent op te slapen.
Eigenlijk leven wij heel studentikoos, als twee overjarige hippies. Misschien had ik, als ik alleen gebleven was, nooit ontdekt hoe heerlijk het is om gezellig in de woonkamer op je bed te kunnen vertoeven. Het is helemaal ons ding en als extra bonus hebben wij lage stookkosten!
Joke van der Ark
2014
Na bijna dertig jaar getrouwd te zijn geweest en in die tijd op verschillende plekken in het land in een eengezinswoning te hebben gewoond, kwam er een einde aan mijn huwelijk en ben ik op mezelf gaan wonen. Ik kreeg een kleine vierkamerflat toegewezen met uitzicht op een boomgaard. Nou ja, een uitzicht dat danig belemmerd werd door een rij hoge bomen, waardoor het vooral in de wintermaanden vrij donker in mijn woning was.
Het duurde even voordat ik het ingericht had en ik me thuis begon te voelen. Ondanks dat ik het naar mijn zin had, knaagde het heimwee. En dat vooral naar de tijd toen alles nog goed was en de kinderen nog thuis waren.
Nooit, had ik mij voorgenomen, zou ik weer een man in mijn leven en in mijn huis toelaten. Ik was zo verknocht geraakt aan mijn woning dat ik mij, gek genoeg, tijdens een logeerpartij ineens realiseerde dat mijn flatje zich wel heel eenzaam moest voelen zo zonder mij.
Al een aantal jaren woonde ik alleen toen een van mijn dochter voorstelde samen naar dansles te gaan en wat ik niet had kunnen bevroeden gebeurde. Na een paar maanden werd ik verliefd op mijn danspartner en trok hij bij mij in. Op een zonnige dag in september zijn we in het huwelijksbootje gestapt.
Zelf had ik steeds op een eenpersoonsbed in een van de slaapkamertjes geslapen. Maar vanaf het moment dat mijn lief bij mij kwam wonen, sliepen we in de kamer op de slaapbank, die ik toentertijd aangeschaft had zodat de kinderen konden blijven slapen. Eerst aten we nog iedere dag netjes aan tafel en trokken we daarna het bed uit om naar de televisie te kijken. Op een gegeven moment zaten we met een placemat op schoot voor de tv. En, ik weet niet meer hoelang het heeft geduurd, aten we zelfs in bed. In het begin, inmiddels zijn we negen jaar getrouwd, ruimde ik de beddenboel ’s morgens nog op. Maar, nadat ik gepensioneerd ben gebeurt het steeds meer dat ik het laat staan zodat ik, als ik zin heb, er een poosje op kan lezen of naar de televisie kijken. Het is heel knus zo in de kamer. Vanuit mijn bed, zeker als de balkondeur openstaat, heb ik het mooiste uitzicht want de bomensingel die om de boomgaard stond toen ik in de flat kwam wonen heeft samen met de appelgaard plaats gemaakt voor een recreatiegebied van maarliefst negentig hectare.
Mijn man, negen jaar jonger dan ik, moet nog een aantal jaren werken eer hij van zijn pensioen en vrije tijd kan gaan genieten. Soms vind ik dat jammer en ben ik jaloers op stellen die samen thuis zijn, maar aan de andere kant kan ik iedere dag doen en laten wat ik wil. Mijn man gaat, nadat we samen in bed thee hebben gedronken, om half zeven de deur uit, ik blijf uiteraard nog even liggen, zet op een gegeven moment een kopje koffie pak een boek en lees een poosje, ga een tijdje achter de computer zitten en als dat gedaan is heb ik altijd wel wat te tekenen of schilderen. Ook kan ik, daar ik de galerij aan de ene en een balkon over de hele breedte van de woning aan de andere kant heb, zowel voor als achter heerlijk buiten zitten. Onze huiskamer is aan de parkkant gesitueerd zodat we totaal geen last hebben van inkijk. Het enige nadeel is dat ik niet, zoals ik altijd gewend was te doen, spontaan iemand binnen kan nodigen omdat ons bed in de kamer uitstaat. Maar, mocht het nodig zijn, dan is het binnen een mum van tijd opgeruimd.
Als we op reis gaan zijn wij, niet gewend zover van elkaar af te liggen, elkaar voortdurend kwijt. Hoe vreemd het ook mag klinken, we zijn blij als we thuis weer dichies bij dichies op onze éénmetertwintig kunnen zitten, liggen, eten, drinken, ach gewoon leven.
En bij ziekte van één van beiden dan, zult u zich afvragen. Ook dat gaat goed want ik heb in de tijd dat we samen zijn twee nieuwe heupen gekregen. Natuurlijk slaap je dan niet zo lekker, vooral omdat je niet op je zij kan liggen, maar we hadden geen last van elkaar.
Vrienden zeggen wel eens, waarom maken jullie van één van de kamers geen slaapkamer. Waarom?, zeggen wij dan, het bevalt ons prima ook al is het maar éénmetertwintig breed en de matras eigenlijk niet bedoeld om permanent op te slapen.
Eigenlijk leven wij heel studentikoos, als twee overjarige hippies. Misschien had ik, als ik alleen gebleven was, nooit ontdekt hoe heerlijk het is om gezellig in de woonkamer op je bed te kunnen vertoeven. Het is helemaal ons ding en als extra bonus hebben wij lage stookkosten!
Joke van der Ark
2014