Opaaaaaaa!

In de periode waarin ik mijn tweede man leerde kennen, had hij nog veel verdriet. Iedere maand moest hij een behoorlijk bedrag aan alimentatie betalen terwijl hij zijn kind niet mocht zien. Tot vorig jaar, het jaar waarin zijn zoon de leeftijd van eenentwintig bereikte. In al die jaren, waarin het verdriet plaats maakte voor berusting, heeft hij niets van zijn zoon vernomen.
Ik prijs me gelukkig dat mijn drie kinderen ons leven in die periode met zes kleinkinderen hebben verrijkt en mijn man zich tot de liefste opa ooit ontpopte. Al de kleinkinderen zijn dol op hem, maar het meest geniet ik van het kleintje dat van het begin af aan zo gek op opa is dat ze oma bij wijze van spreken niet ziet staan. Als ze op bezoek komt en ik loop haar op de galerij tegemoet, kijkt ze eerst aan de ene kant langs mij heen, dan aan de andere kant om dan … als ze hem ontwaart heel hard opaaaaaaa roepend op hem af te rennen.

10 september 2015