Het Pavlov-effect

In onze flat hebben we nog een geiser in de keuken. Daar is niks mis mee. Hij voldoet prima. Alleen als je net de wc doorgespoeld hebt moet je heel even wachten voordat je onder de douche stapt. Anders krijg je, als het waterreservoir eenmaal volgelopen is, een koude plens over je heen. Toen was er ineens die oproep om onder de douche te plassen. Dat zou goed zijn voor het milieu, want het bespaart immers liters water. Een goed idee, dacht ik. Zo sla ik twee vliegen in een klap. Ik hoef niet te wachten en ik doe er iets goeds mee. Het is niet vies want, ik douche lekker lang waardoor het vanzelf helemaal weg spoelt. Dat lang douchen is dan weer slecht, ik weet het, maar ik doe het niet ieder dag, slechts drie of vier keer in de week en dat compenseert weer.
Echter, na een tijdje merkte ik, dat ik aandrang kreeg om te plassen zodra ik het water hoorde kletteren. Ook als ik eigenlijk niet zo nodig moest. Toen ben ik er, het milieu ten spijt, maar mee gestopt, want het zal me toch niet gebeuren dat wanneer ik door een plensbui overvallen word of een fontein vrolijk hoor spetteren, ik mijn plas niet op kan houden.